Przed sezonem 1910/11 włoska federacja postanowiła powiększyć grono uczestników ligowych zmagań o region Veneto-Emilia. Okazało się jednak, że z powodu problemów logistycznych i finansowych, niemożliwe będzie rozegranie dwóch rund przez wszystkie zespoły. Podzielono więc rozgrywki na dwie grupy: główną i Veneto-Emiliano, której zwycięzcy mieli się spotkać w wielkim finale. Drugą z nich bez problemów wygrała Vicenza, w pierwszej bezkonkurencyjne okazało się Pro Vercelli. Juventus nie może zaliczyć swojego występu w tych rozgrywkach do udanych, na szesnaście rozegranych kolejek wygrał tylko trzy spotkania, cztery zremisował, a dziewięciokrotnie przegrywał, zajmując ostatecznie dopiero dziewiątą lokatę. W wielkim finale Pro Vercelli dwukrotnie wygrało z Vicenzą (3-0 i 2-1), zdobywając swoje trzecie mistrzostwo. Sezon 1911/12 rozegrano na tej samej zasadzie, co rozgrywki z poprzedniego roku. Grupę ogólną zdominowały ekipy Pro Vercelli oraz Milanu, a Juventus wypadł tylko trochę lepiej niż przed rokiem, ponownie wygrywając jedynie trzy razy na 18 kolejek, ale tym razem jeszcze gorzej prezentowały się ekipy US Milanese i Piemonte. W grupie Veneto-Emiliano rywalizacja była wyjątkowo wyrównana, a dzięki zwycięstwu w ostatniej kolejce nad Bologną 2-1 Venezia awansowała do finału rozgrywek. Tam jednak ponownie górą było Pro Vercelli, które nie dało szans rywalom, wygrywając 6-0 i 7-0, dzięki czemu zdobyło czwarte w historii klubu Scudetto. art-dekada2_1Do rozgrywek w sezonie 1912/13 zgłosiło się jeszcze więcej zespołów, również ze środkowych Włoch, dlatego federacja postanowiła powrócić do formuły grup eliminacyjnych. Liderzy poszczególnych grup z północy kraju trafiali do kolejnej rundy, z której zwycięzca miał się zmierzyć z triumfatorem grupy Torneo Peninsulare. W niej do finału trafiły ekipy Napoli i Lazio, a ostatecznie (2-1 i 1-1) do finału mistrzostw awansowali Biancocelesti. Bianconeri przygodę z tym sezonem zakończyli na ostatnim miejscu w grupie piemonckiej, z której do kolejnej rundy awansowały ekipy Pro Vercelli oraz Casale. Pro Vercelli wygrało grupę finałową i 1 czerwca 1913 roku nie dało szans Lazio, wygrywając 6-0 i kompletując piąte mistrzostwo. Formuła rozegrania mistrzostw krajowych powtórzyła się w kolejnym sezonie, 1913/14. Tym razem w Torneo Peninsulare uczestniczyło 16 ekip, które podzielono na Toskanię i Rzym, a w Torneo Maggiore 29 zespołów, podzielonych na trzy grupy: zachodnią, centralną i wschodnią. Z grupy centralnej do fazy finałowej awansowały ekipy Interu i Juventusu, które wyprzedziły m.in. Milan, jednak klasyfikację finałową wygrało Casale wyprzedzając Genoę, Nerazzurrich i Bianconerich (czwarte miejsce). Casale w finale spotkało się z Lazio, któremu nie dało szans, a dzięki zwycięstwom 7-1 i 2-0 zapewniło sobie pierwsze i jedyne Scudetto.

I Wojna Światowa 1914-1918

Sezon 1914/15 zgromadził 15 ekip w Torneo Peninsulare, które ponownie podzielono na grupy Toscana i Lazio oraz 36 drużyn z północy podzielonych na grupy A-F. Juventus w grupie B zajął drugie miejsce za Torino, awansując do kolejnej rundy, w której musiał uznać wyższość Genoi i Casale. Do fazy finałowej awansowały Genoa, Torino, Inter oraz Milan, a tytuł mistrzowski powrócił w ręcę Grifonich. Rozgrywki w sezonie 1915/16 rozpoczęły się, Bianconeri wygrali nawet grupę piemoncką i zajmowali drugie miejsce w fazie finałowej Coppa Federale, jednak z powodu wojny rozgrywki przerwano aż na cztery lata. Po zakończeniu działań wojennych, włoska liga rozpoczęła zmagania od sezonu 1919/20. Ponownie w finałowym spotkaniu mieli się zmierzyć zwycięzca Torneo Peninsulare, zrzeszającego zespoły z środkowych Włoch, z triumfatorem Torneo Maggiore z ekipami z północy Italii. Bianconeri z etapu regionalnego awansowali do kolejnej rundy razem z Pro Vercelli oraz Torino, a grupę półfinałową wygrali wyprzedzając US Milanese. W finale ich rywalami były ekipy Interu i Genoi – z Grifonimi Stara Dama wygrała 3-2, jednak uległa Interowi 1-0, który w finałowej konfrontacji pokonał 3-2 Livorno i zdobył drugie Scudetto.

autor: Kamillo