Zespół, który zdobył drugie w historii Scudetto dla Juventusu (1925/26) Od lewej: masażysta Freillich, Munerati, Hirzer, Vojak, Bigatto, Combi, Rosetta, Allemandi, Torriani, Viola; poniżej Ferrero, Meneghetti.

Okres Prima Categoria (1921-1922)

Mimo starań uregulowania przez federację ilości drużyn biorących udział w rozgrywkach o mistrzostwo Włoch, w sezonie 1920/21 do rywalizacji stanęło jeszcze więcej ekip. Rozgrywki Torneo Peninsulare zostały podzielone na dwie fazy, a pierwszą rundę rozegrano dla regionów Toskanii, Lacjum i Kampanii. Ostatecznie w finale znalazły się ekipy Livorno i Pisy, a dzięki zwycięstwu 1-0 walczyć o Scudetto miała ta druga. Torneo Maggiore skupiało jeszcze większą ilość zespołów, podzielonych na Ligurię, Lombardię, Piemont, Veneto i Emiliano. Juventus zaliczył falstart w tym turnieju, bowiem nie wyszedł nawet z grupy piemonckiej A, zajmując ostatecznie czwarte miejsce na sześć ekip. Po długich zmaganiach do finału grupy awansowały ekipy Pro Vercelli i Bologni, pierwsi wygrali 2-1, a potem w tym samym stosunku pokonali Pisę, zdobywając szóste Scudetto w historii klubu.

Okres Primera Divisione (1922-1926)

Przed rozpoczęciem sezonu 1921/22, doszło do rozłamu we włoskim futbolu. Lepsze kluby domagały się zmniejszenia ilości zespołów uczestniczących w mistrzostwach kraju, na co nie chciała się zgodzić włoska federacja piłkarska, w której przewagę mieli przedstawiciele amatorskich klubów. Doszło więc do podziału, powstała federacja CCI (Confederazione Calcistica Italiana), która zorganizowała właściwy turniej z udziałem najlepszych ekip, w tym Juventusu. Równolegle FIGC pozwoliło na odbycie się równorzędnych zawodów z udziałem jednak dużo słabszej stawki. Formuła rozgrywek polegała na podziałe drużyn na dwie grupy po 12 ekip, a ich zwycięzcy mieli się spotkać w finałowym dwumeczu. Bianconerich było stać na zajęcie dopiero szóstego miejsca ex equo z Veroną, grupę A wygrało Pro Vercelli, grupę B Genoa. W finale ponownie górą było Pro Vercelli (0-0, 2-1), które następnie nie dało szans zwycięzcy Finali di Lega, Fortitudo Roma (3-0 i 5-2), dzięki czemu zdobyło siódme Scudetto. Federacje w sezonie 1922/23 doszły do porozumienia i zażegnano konflikt z roku poprzedniego. Ponownie zmianie uległa formuła turnieju – tym razem zespoły podzielono na grupę północną i południową. Lega Nord dodatkowo podzielono na trzy grupy po 12 zespołów. Bianconeri trafili do grupy B, w której musieli uznać wyższość Genoi, Legnano, Bologni i Milanu. Ostatecznie z północy do finału awansowały ekipy Pro Vercelli, Genoi (bez porażki) oraz Padovy. Te trzy zespoły trafiły do jednej grupy, którą wygrali Grifoni, a ich rywalem w finale mistrzostw był zwycięzca z Lega Sud – zespół Lazio. Genoa dwukrotnie wygrała (4-1 i 2-0), zapewniając sobie ósme Scudetto w historii. Ze względu na słabe wyniki, Juventus przed sezonem 1923/24 przejął Edoardo Agnelli, właściciel Fiata. Wiadomo było, że będzie się to wiązać z napływem kapitału do klubu, który nie potrafił powtórzyć sukcesu z 1905 roku. Zespół nie miał jednak zbyt wiele czasu na poprawę swojej postawy i w kolejnym sezonie zajął ostatecznie piąte miejsce w grupie A rozgrywek Lega Nord. Do finału grupy północnej awansowały ekipy Genoi i Bologni, w dwumeczu lepsza okazała się ta pierwsza (1-0 i 2-0), która następnie nie dała szans zwycięzcy Lega Sud Savioia (3-1 i 1-1) – w ten sposób dziewiąte Scudetto dla ekipy z Genui stało się faktem. W następnym sezonie 1924/25 widać było już rękę rodziny Agnellich – Juventus może nie strzelał zbyt wielu bramek, ale stracił najmniej z całej grupy, finiszując w grupie B Lega Nord na drugim miejscu razem z Pro Vercelli. Do finału północnej Italii ponownie awansowały zespoły Bologni i Genoi, ale tym razem po prawdziwym, 5-meczowym thrillerze (1-2, 2-1, 2-2, 1-1 i 2-0) górą była Bologna, która w finale rozgrywek nie dała szans Alba Roma wygrywając 4-0 oraz 2-0 i zdobywając w ten sposób pierwsze Scudetto.

Stara Dama w edycji 1925/26 nie miała sobie równych w grupie B Lega Nord. Ostatecznie w 22 meczach zdobyła 68 bramek, tracąc jedynie 14, dystansując m.in. Cremonese, Milan czy do tej pory najbardziej utytułowaną Genoę i w końcu awansowała do finału północnych rozgrywek. Tam spotkała się ze zwycięzcą grupy A, Bologną, a do rozstrzygnięcia potrzebne były trzy spotkania – najpierw padły remisy 2-2 i 0-0, ale w kolejnym meczu, rozegranym 1 sierpnia 1926 roku na neutralnym boisku w Mediolanie górą byli Bianconeri, którzy wygrali 2-1 za sprawą znakomitej postawy Antonio Vojaka. W wielkim finale Stara Dama nie dała najmniejszych szans ekipie Alba Roma, wygrywając 7-1 i 5-0, dzięki czemu do Turynu po 20 latach przerwy powrócił tytuł mistrzowski. Królem strzelców został juventino Ferenc Hirzer z 35 trafieniami na koncie, trzecie miejsce w klasyfikacji Capocannoniere zajął jego kolega Piero Pastore (26 bramek).

Okres Divisione Nazionale (1926-1929)

Dojście do władzy Benito Mussoliniego miało wpływ również na władze federacji, które w sezonie 1926/27 zdecydowały się na oddzielenie rozgrywek grup północnej i południowej, a tytuł mistrzowski miał zostać przyznany zwycięzcy dwuszczeblowych rozgrywek z Lega Nord. 20 klubów podzielono na dwie grupy, a jedną z nich ponownie wygrali Bianconeri. Oprócz Juve, do kolejnej fazy awansowały Inter, Genoa oraz z grupy B Torino, Milan i Bologna. Sześć ekip stworzyło grupę finałową, którą wygrało Torino przed Bologną i Juventusem. Piłkarze Toro nie cieszyli się jednak długo z końcowego zwycięstwa – na jaw wyszła korupcja z udziałem menedżera zespołu dr Naniego. Okazało się, że Włoch zaoferował obrońcy Juventusu Luigi Allemandiemu 50 tysięcy lirów za słaby występ w derbach z Juventusem. Defensor wbrew zapewnieniom rozegrał znakomite zawody, jednak jego rozmowy z działaczem Torino podsłuchali dziennikarze. Scudetto zostało ekipie z Turynu odebrane, Allemandi został zdyskwalifikowany do końca kariery (potem cofnięto tę decyzję), a tytułu mistrzowskiemu nie przyznano żadnemu innemu zespołowi. W sezonie 1927/28 w mistrzostwach kraju mogły wziąć udział ekipy spoza północy kraju, m.in. Roma, Lazio oraz Napoli. Dołączyły one do dwóch grup po 11 ekip, walczących w pierwszej fazie rozgrywek. Aby awansować do kolejnej rundy, trzeba było zająć miejsce w pierwszej czwórce. Ta sztuka udała się Bianconerim, którzy zajęli drugie miejsce za Bologną, z taką samą ilością punktów co Casale i Inter. Do finałowej rozgrywki awansowały – oprócz Juve – ekipy Milanu, Interu, Genoi czy Bologni, ale bezkonkurencyjne okazało się Torino, zdobywając Scudetto. Stara Dama finiszowała na trzecim miejscu, z punktem straty do drugiej Bologni.

Piłkarze Toro nie cieszyli się jednak długo z końcowego zwycięstwa – na jaw wyszła korupcja z udziałem menedżera zespołu dr Naniego. Okazało się, że Włoch zaoferował obrońcy Juventusu Luigi Allemandiemu 50 tysięcy lirów za słaby występ w derbach z Juventusem. Defensor wbrew zapewnieniom rozegrał znakomite zawody, jednak jego rozmowy z działaczem Torino podsłuchali dziennikarze. Scudetto zostało ekipie z Turynu odebrane, Allemandi został zdyskwalifikowany do końca kariery (potem cofnięto tę decyzję), a tytułu mistrzowskiemu nie przyznano żadnemu innemu zespołowi.

Sezon 1928/29 zapowiadał spore zmiany – obie grupy powiększono do 16 zespołów, jednak pewne udziału w następnej edycji rozgrywek mogło być tylko dziewięć zespołów. W obu grupach rozegrano 30 spotkań, a Bianconeri nie byli w stanie wygrać rywalizacji o pierwsze miejsce z Bologną, ostatecznie zajmując drugą lokatę razem z Brescią. Z drugiej grupy do finału awansowało Torino, ale nie sprostało w nim Bologni (3-1, 0-1 i 1-0), która zdobyła drugie Scudetto w historii. Stara Dama wzięła udział ponadto w rozgrywkach La Coupe de l’Europe Centrale, czyli protoplaście Pucharu Europy. W ćwierćfinale rozgrywek uległa jednak Slavii Praga (1-0 i 0-3), jeszcze gorzej wypadł drugi reprezentant Italii – Genoa, która przegrała z Rapidem 1-5.

Okres Serie A (od 1929)

Latem 1929 roku, na kilka tygodni przed rozpoczęciem trzydziestych rozgrywek o mistrzostwo Włoch, prezydent FIGC Leandro Arpinati zdecydował się stworzyć jedną grupę drużyn walczących o Scudetto, na wzór rozwiązań znanych z Anglii, Węgier, Austrii czy Hiszpanii. Zgodnie z ustaleniami z poprzedniego sezonu, Serie A w sezonie 1929/30 stworzyło 18 najlepszych zespołów z dwóch grup poprzednich rozgrywek. Formuła rozgrywek była w końcu jasna i przejrzysta – każdy grał z każdym mecz i rewanż. Choć na półmetku rozgrywek Juventus miał jednopunktową stratę do liderującej Ambrosiany, to słabsza druga część sezonu nie pozwoliła mu nawiązać równorzędnej walki z późniejszym triumfatorem rozgrywek. Bianconeri sezon zakończyli na najniższym stopniu podium, z pięcioma punktami straty do Ambrosiany (późniejszy Inter) i trzema do Genoi. Z ligi spadły ekipy Padovy i Cremonese.