Zwycięski zespół z sezonu 1949/50. Górny rząd od lewej: Praest, Manente, Mari, Bertuccelli, Viola, Piccinini; dolny rząd: Hansen, Muccinelli, Boniperti, Martino, Parola

Juventus poprzednią dekadę kończył z najlepszym do tej pory dorobkiem pięciu Scudetti i jednego Pucharu Włoch w ciągu dziesięciu sezonów. Jednak sezon 1940/41 rozpoczynał bez tak dużego potencjału, by móc powtórzyć fenomenalne wyniki z poprzednich rozgrywek. Co więcej, zaraz po zdobyciu tytułu mistrzowskiego przez Ambrosiana-Inter w 1940 roku, Mussolini wypowiedział wojnę Francji i Wlk. Brytanii, a wierząc w niemiecki blitzkrieg, nie przerwał rozgrywek ligowych. Początek rozgrywek to dominacja Fiorentiny, która prowadziła przez siedem kolejek, potem do głosu doszła Bologna, mistrz zimy, a później również i całego sezonu. Gonić Rossoblu były w stanie jedynie kluby z Mediolanu, jednak bezskutecznie. Bianconeri grali całkiem nieźle, ale stać ich było tylko na zajęcie miejsca w pierwszej piątce, wyprzedziły ich ekipy Violi, Milanu, Ambrosiana-Inter i Bologni, która zdobyła swoje szóste Scudetto. Rozgrywki Coppa Italia nabierały coraz większego znaczenia – uczestniczyła w nim większość liczących się w kraju zespołów, a po kilku rundach eliminacji, w 1/16 do walki włączył się Juventus. Najpierw udało się pokonać rywali z Interu 2-0, ale w kolejnej rundzie lepsza okazała się Fiorentina 3-5. Z powodu poboru do armii, który nie ominął również piłkarzy i trenerów, Bologna nie miała szans na obronienie Scudetta w sezonie 1941/42. Po trzech kolejkach z zerowym dorobkiem punktowym pozostawała na ostatnim miejscu. Nieco lepiej radził sobie Juventus, jednak ostatecznie udało się zająć dopiero szóste miejsce, rewelacją rozgrywek były natomiast ekipy Romy, Torino i Venezii, zdobywcy krajowego pucharu z wcześniejszego sezonu. Ostatecznie po znakomitych wynikach z pierwszych kolejek na fotel lidera wskoczyła ekipa Giallorossich, która pierwszego miejsca nie oddała do końca rozgrywek, zdobywając swoje pierwsze Scudetto. Bianconeri dużo więcej powodów do zadowolenia mieli ze swojego występu w Coppa Italia – kolejno pokonywali Pro Patrię (5-0), Genovę (2-1), w ćwierćfinale Padovę (1-0), w półfinale Modenę (4-1), by w finale spotkać się z Milanem. W pierwszym spotkaniu rozegranym w stolicy Lombardii padł remis 1-1, ale w rewanżu w Turynie górą byli już Bianconeri (4-1), którzy w ten sposób zdobyli swój drugi Puchar Włoch. Mimo działań wojennych, udało się przeprowadzić całe rozgrywki Serie A w sezonie 1942/43. W walce o tytuł mistrzowski solidnie, ale bez rewelacji, prezentowały się ekipy Milanu, Fiorentiny, Bologni czy Genovy 1983, a o miejsce na pudle bój stoczyły ze sobą Ambrosiana-Inter, Juventus, Livorno i Torino. Te dwa ostatnie zespoły okazały się najsilniejsze w stawce i do samego końca walczyły o Scudetto. Ostatecznie na cztery kolejki przed końcem rozgrywek Livorno przegrało z Romą, a Torino nie dało szans Atalancie i przewagę jednego punktu dowiozło do końca sezonu. Toro zdobyło w ten sposób drugie mistrzostwo, dominując również w Pucharze Włoch, w którym Juventus odpadł już w 1/8 po porażce 2-3 z Lazio. Kolejny sezon Serie A nie mógł się odbyć z powodu wkroczenia aliantów na Płw. Apeniński, a rozgrywki wznowiono dopiero po zakończeniu wojny w 1945 roku.

Okres Campionato Alta Italia (1944)

W roku 1944 sytuacja we Włoszech była wyjątkowo skomplikowana – kraj został podzielony na pół według Linii Gotów, północą zarządzała Repubblica Sociale, południe było już pod kontrolą wojsk sprzymierzonych. Mimo to postanowiono, że rozgrywki na północy odbędą się, jednak nie miały one rangi pierwszoligowej. Zespoły ponownie podzielono na regiony, jednak nie wszyscy piłkarze mogli w nich uczestniczyć, wielu wysłano na front. Juventus trafił do strefy Piemont-Liguria, w której o zwycięstwo walczyło dziesięć zespołów w 18 kolejkach. Bianconeri zajęli ostatecznie drugie miejsce za Torino, dalej w stawce znalazły się Biellese, Liguria i Genova 1893. Po pokoju z połowy 1945 roku, Serie A pod nazwą Divisione Nazionale wznowiono już w sezonie 1945/46. Pierwszy i jedyny raz od 1929 roku zdecydowano się na zmianę formuły i ponowny podział na północ i południe. W grupie Alta Italia do finałowej rozgrywki awansowały Torino, Inter, Juventus oraz Milan, natomiast z grupy Campionato Bassa Italia Serie A-B Napoli, Bari, Roma i Pro Livorno. W rywalizacji ośmiu zespołów gorą było Torino, drugą lokatę ze stratą punktu zajął Juventus, dalsze miejsca przypadły ekipom z Mediolanu. Rozgrywek w Coppa Italia nie wznowiono.

W Serie A 1946/47 powrócono do formuły jednej grupy z 20 zespołami, gdzie początek należał do Juventusu i Bologni. Obie ekipy prowadziły w tabeli po dziesięciu kolejkach, jednak Rossoblu szybko odpadli z rywalizacji o tytuł mistrzowski, natomiast świetne występy zaczęło notować Torino. Ostatecznie to właśnie ta ekipa zajęła pierwsze miejsce z 8-punktową przewagą nad Bianconerimi. Trzecia finiszowała Modena. Ciekawostką jest pozostanie w Serie A na kolejny sezon Triestiny, która w rozgrywkach zgromadziła jedynie 18 punktów i zajęła ostatnie miejsce w lidze, degradacji jednak uniknęła. Z powodu okupacji Triestu przez aliantów, drużyna grała cały sezon „na wyjeździe”, tak więc włoska federacja postanoiwła – z ‚powodów patriotycznych’ – przywrócić zespół do Serie A. Degradacji nie uniknęły za to Venezia (27 pkt) oraz Brescia (31 pkt). Tak więc w kolejnym sezonie, w najwyższej klasie rozgrywkowej, wystartowało 21 drużyn.

Ciekawostką jest pozostanie w Serie A na kolejny sezon Triestiny, która w rozgrywkach zgromadziła jedynie 18 punktów i zajęła ostatnie miejsce w lidze, degradacji jednak uniknęła. Z powodu okupacji Triestu przez aliantów, drużyna grała cały sezon „na wyjeździe”, tak więc włoska federacja postanoiwła – z ‚powodów patriotycznych’ – przywrócić zespół do Serie A.

Sezon 1947/48 to istna powtórka z rozrywki – Torino dominuje zmagania w Serie A praktycznie przez cały sezon, kończąc je z 65 punktami na koncie – o 16 więcej niż zajmujące drugą lokatę ex equo Juventus, Milan i Triestina. Co więcej, piłkarze Toro w 40 kolejkach zdobywają 125 bramek. Na pocieszenie, królem strzelców Serie A z 27 trafieniami zostaje Giampiero Boniperti ze Starej Damy. Warto wspomnieć, że również ten sezon zakończył się małym skandalem: za próbę „ustawienia” wyniku meczu Bologna – Napoli, klub z Neapolu został karnie zdegradowany do Serie B.

Giampiero Boniperti

Znakomita seria Torino trwa również w kolejnym sezonie, 1948/49, jednak tym razem zwycięską serię przerwie tragedia trudna do wyobrażenia. Piłkarze z Turynu przez większość rozgrywek nie dają szans rywalom, choć sezon kończą tylko z 5-punktową przewagą nad wicemistrzem Interem. Trzecia lokata przypada Milanowi, dopiero czwarty rozgrywki kończy Juventus. Swojego wyczynu nie powtarza również Giampiero Boniperti, który – razem z kolegą Johnem Hansenem – zdobywają po 15 bramek, o jedenaście mniej niż Istvan Nyers z Interu. Cieniem na tę edycję rozgrywek kładzie się największa tragedia we włoskim calcio – czyli katastrofa lotnicza na wzgórzu Superga. Samolot z 31 osobami na pokładzie: 18 zawodnikami, 9 działaczami Torino i dziennikarzami oraz 4 członkami załogi, rozbił się, uderzając o marmurową bazylikę na wzgórzu. Wszycy pasażerowie zginęli. Torino na cztery ostatnie kolejki wystawiło swoją młodzieżówkę, podobnie zrobili ich rywale: Fiorentina, Genoa, Sampdoria i Palermo.

Cieniem na tę edycję rozgrywek kładzie się największa tragedia we włoskim calcio – czyli katastrofa lotnicza na wzgórzu Superga. Samolot z 31 osobami na pokładzie: 18 zawodnikami, 9 działaczami Torino i dziennikarzami oraz 4 członkami załogi, rozbił się, uderzając o marmurową bazylikę na wzgórzu. Wszycy pasażerowie zginęli.

W kolejnym sezonie, 1949/50, prezydent Torino, Ferrucio Novo, próbował odbudować zwycięski skład, jednak ta sztuka udała się tylko połowicznie, Toro zajęło bowiem szóste miejsce w Serie A. Mistrzostwo kraju pozostało jednak w Turynie, bowiem swoją okazję wykorzystał Juventus, choć dość długo po jego piętach deptał Milan. Ostatecznie Bianconeri z 62 punktami zajęli pierwsze miejsce, z 5 oczkami przewagi nad Rossonerimi, trzeci był Inter ze stratą 13 pkt. W ten sposób Bianconeri zdobyli swoje ósme Scudetto w historii.