Didier Deschamps urodził się 15 października 1968 roku klinice Lachepaillet w miasteczku Bayonne we Francji. Wychowywał się w pełnej rodzinie wraz ze starszym bratem Philippem. Był bardzo przywiązany i zżyty ze swoją rodziną. Od najmłodszych lat wysportowany, początkowo uprawiał lekkoatletykę, wygrywał wiele wyścigów juniorskich. W szkole radził sobie całkiem nieźle, nie miał większych problemów z nauką. W dzieciństwie wraz z ojcem i bratem wybierali się na wspólne polowania oraz spacery. Kochał swoją ojczyznę, a w szczególności miasto rodzinne Bayonne. Deschamps mile wspomina chwile z dzieciństwa, które były dla niego wspaniałym okresem.

Kiedy w wieku 13 lat wybrał piłkę nożną, ojciec wierzył, że syn dokonał trafnego wyboru i podąża dobrą drogą. Deschamps w każdej chwili mógł liczyć na kochającą matkę Ginette. Karierę piłkarską rozpoczął w wieku 13 lat w amatorskim klubie Aviron Bayonnais, nie zagrzał tam zbyt długo miejsca, gdyż już rok później przeniósł się do nowego świata, do szkółki piłkarskiej FC Nantes.

W roku 1985 zadebiutował w lidze francuskiej, miał wtedy zaledwie 17 lat. Rok 1989 otworzył nowy rozdział w życiu Deschampsa, sprzedano go do Olimpique Marsylia. Wraz z nową drużyną zdobył tytuł mistrza kraju, lecz nie był w pełni zadowolony, gdyż zdawał sobie sprawę, że działacze mają zamiar wypożyczyć go do zespołu Girondins Bordeaux. Wystąpił tam w 29 meczach, bez większych osiągnięć. Po sezonie 1990/1991 powrócił z nową siłą do Marsylii. Mimo iż niechciany pojawił się ponownie i walnie przyczynił się do zdobycia przez Olimpique mistrzostwa Francji w roku 1991/1992 (zdobył także mistrzostwo w 1993 r., lecz to zostało odebrane w związku z aferą). Największym osiągnięciem Deschampsa we Francji było zdobycie pucharu Mistrzów. W roku 1993 w finale Olimpique pokonał Milan i Deschamps po raz pierwszy w swojej karierze mógł unieść wspaniały puchar Champions League. Po doskonałych latach nadszedł nieszczęśliwy okres dla francuza. Jego drużyna została zdegradowana a, zawodnik musiał szukać nowego klubu.

Deschamps otrzymał wiele ofert. Zainteresowane były nim kluby niemieckie, angielskie oraz włoskie. Marcello Lippi był zwolennikiem talentu francuza, obserwował go za czasów trenowania Atalanty, lecz zdołał zdobyć go dopiero po objęciu funkcji w Juve. Didier był zachwycony, gra w wielkim klubie stała się ogromnym wyzwaniem i szansą, którą miał zamiar wykorzystać. Został on drugim francuzem po Michelu Platinim, który założył biało czarną koszulkę. Rok 1994 rozpoczął nowy, najwspanialszy okres w jego życiu. Był znany jako doskonały pomocnik, wspaniały przywódca często wspierający kolegów w obronie. Jego zadanie w Juve nie zmieniło się. Nie wszystko wyglądało pięknie w Turynie, Didiera trapiła kontuzja Achillesa, przez którą pauzował 6 miesięcy, mimo to nie załamał się i dążył do swojego celu. W pierwszym sezonie zagrał jedynie 14 meczów, lecz wspólnie z Juve zdobył mistrzostwo i puchar Włoch. Nie udało mu się zwyciężyć w Pucharze UEFA, finał na swoją korzyść rozstrzygnął zespół Parmy. Najlepsze było dopiero przed nim. W zespole Bianconerich Didier robił postęp w każdej dziedzinie: psychice, technice oraz taktyce. Zaprzyjaźnił się z Zinedine Zidanem, który przybył do klubu dwa lata po nim. Deschamps uważał go za najlepszego piłkarza, mówił:

 Inni mogą powiedzieć, że grali z Maradoną, ja mogę powiedzieć, że grałem z Zidanem.

Przyjaciele na boisku, a także poza nim, wspólnie tworzyli trzon pomocy zarówno w Juventusie, jak i w zespole narodowym Francji. Ich wspólna gra w Juve przeminęła pod znakiem ciągłych zdobyczy i wspaniałych sukcesów. W roku 1995 Didier wraz z kolegami zdobył Superpuchar Włoch, rok później mógł po raz drugi w karierze cieszyć się ze zdobycia najcenniejszego pucharu wśród klubów, Pucharu Mistrzów. Oprócz zwycięstwa w Champions League Juventus z Deschampsem na czele zdobył dwa inne trofea: Superpuchar Europy oraz Puchar Interkontynentalny. Rok 1997 przyniósł porażkę w finale Ligi Mistrzów z Borussią, lecz Francuz mógł do kolekcji dopisać kolejne Scudetto i Superpuchar Włoch. W kolejnym roku Didier ponownie nie mógł być zadowolony z finału Pucharu Mistrzów, tym razem „Stara Dama” uległa Realowi Madryt. Jeszcze w 1997 roku Didier zdobył kolejne mistrzostwo. Ogólne zdobycze Juventusu z Deschampsem w składzie były imponujące: Puchar Mistrzów, trzy mistrzostwa Włoch, dwa Superpuchary Włoch, jeden Puchar Włoch, Superpuchar Europy oraz Puchar Interkontynentalny. 10 trofeów w ciągu pięciu lat. Bezapelacyjnie był to najbardziej owocny okres w karierze Francuza.

W roku 1999 miał kilka możliwości: Hiszpania, powrót do Francji i gra w Monaco bądź Chelsea, gdzie pragnęli się z nim spotkać Vialli (wspólnie grali w Juve) oraz Desailly (kolega z reprezentacji Francji, z którym poznał się już za czasu gry w Nantes). Wybrał trzecią możliwość. W Anglii odkrył nowy świat, mecze, co trzy dni dawały się we znaki. W pierwszym sezonie zagrał 49 spotkań na 61 możliwych. Z Chelsea zdobył Puchar Anglii, zajął piąte miejsce w lidze oraz odpadł z Champions League w ćwierćfinale. Po mistrzostwach Europy w 2000 roku Deschamps postanowił spróbować swoich sił w lidze Hiszpańskiej, podpisał kontrakt z Valencią. Okazało się, że Hiszpania nie była rajem dla Didiera i po średnio udanej przygodzie zakończył karierę.

Należy pamiętać, że Francuz nie jest jedynie znany z występów klubowych, lecz także reprezentacji, z którą sięgnął po wiele trofeów. W 1989 roku zadebiutował, siedem lat później wraz z „trójkolorowymi” zdobył brązowy medal na mistrzostwach Europy, zajmując trzecią lokatę. Największymi zdobyczami Francji Zidanea i Deschampsa było Mistrzostwo Świata z 1998 roku oraz Mistrzostwo Europy z 2000 roku odebrane Włochom po dogrywce. Ten okres zakończył kolejny rozdział we wspaniałym życiu Francuza. Karierę reprezentacyjną zakończył w roku 2000 z dorobkiem 4 bramek w 104 spotkaniach.

Zapamiętany zostanie na zawsze jako jeden z najpracowitszych piłkarzy, walczył zaciekle o zwycięstwo dla swojej drużyny. Po zakończeniu kariery piłkarskiej został trenerem. W 2001 roku objął posadę w AS Monaco, 3 lata później wraz z drużyną z księstwa doszedł do finału Champions League (przegrana z Fc Porto). W 2005 roku zrezygnował z funkcji szkoleniowca Monaco. Rok później zgłosił się po niego klub, z którym osiągał najwięcej sukcesów — Juventus.

Deschamps zastał Turyńskiego giganta w gruzach. Przejął bowiem Starą Damę po degradacji do Serie B w związku z aferą Calciopoli. Jednak Francuz nie pozostał sam w tej trudnej sytuacji. O tym jakże trudnym sezonie pisał w swojej książce „Juventus — historia w biało-czarnych barwach” Adam Digby:

Podczas gdy Zlatan Ibrahimović i Patrick Vieira zapewnili sobie wieczny status persona non grata w stolicy Piemontu, pięciu ich byłych kolegów z drużyny – w tym czterech, którzy zagrali w finale mistrzostw świata – zaskarbiło sobie wyjątkowe miejsce w sercach kibiców Juventusu na całym świecie. „Pięciu Samurajów” – Alessandro Del Piero, Gigi Buffon, Pavel Nedvěd, David Trezeguet i Mauro Camoranesi – podjęło decyzję o pozostaniu w klubie i walce o to, by jak najszybciej przywrócić Starej Damie właściwe jej miejsce w kraju i Europie.

Didier wraz w pięcioma wiernymi „mężami” Starej Damy wrócił do najwyższej klasy rozgrywkowej, najszybciej jak to było możliwe Kibice byli niesamowicie wdzięci Francuzowi, tym bardziej więc zdenerwował ich  zbyt szybki rozbrat Deschampsa z drużyną Juventusu. Niestety utytułowany pomocnik, jak podają wszelkie źródła, pokłocił się o wizję dalszego prowadzenia bianconerich przez zarząd. Tak więc drogi Francuza i Juve rozeszły się (może) na zawsze.

Deschamps po przygodzie trenerskiej w Serie B przejął Olympique Marsylia, gdzie spędził 3 lata. W 2012 roku został selekcjonerem reprezentacji Francji. Z Trójkolorowymi do tej pory zdobył wicemistrzostwo Europy oraz tytuł Mistrzów Świata w 2018 r. po mundialu w Rosji. Po odejściu Allegriego po sezonie 2018/19 Didier był jednym z głównych kandydatów do objęcia na nowo posady trenera Juve.

Autor: DjJuve/Kenny