NARODZINY LEGENDY

W 1897 roku, w jednej z klas Liceum Massimo D’Azeglio na Via Parini, podczas lekcji łaciny krążyła pewna kartka, którą w pewnym momencie przechwycił nauczyciel. Na kartce napisane było „Spotkajmy się o czwartej tak jak zwykle na ławce na Corsa Re Umberto.” Kartkę zapisał Domenico Donna, który tłumaczył się, że zbiera kolegów, aby wspólnie uczyć się łaciny. Legenda głosi, że nauczyciel skomentował całe zamieszanie słowami „Che Juventus!”, czyli po łacinie „Co za młodzież!”.

Wszystko zaczęło się więc od wspomnianej ławki na Corso Re Umberto, jednej z najbardziej znanych ulic w centrum Turynu, na której zgromadziła się grupa przyjaciół. Wszyscy posiadali wspólną pasję do piłki nożnej, gry, która niedawno przybyła do Włoch z Anglii. Mieli intrygujący pomysł, aby stworzyć klub sportowy.

Tak więc najlepsza włoska drużyna piłkarska urodziła się można powiedzieć z przypadku, gdyż najstarszy z założycieli klubu miał wtedy zaledwie 17 lat. Pierwszym prezydentem klubu był Enrico Canfari, pierwszym boiskiem plac d’Armi, siedziba mieściła się w sklepie rowerowym, a stroje były różowe. W takich barwach klub zadebiutował w rozgrywkach krajowych w 1900 roku. Trzy lata później zespół zmienił barwy na biało-czarne, które przybyły z Nottingham. Pięć lat później pojawił się pierwszy tytuł mistrzowski, gdy Juve z pokonało Genuę i Milanese. Prezydent Alfredo Dick wkrótce opuścił jednak klub po rozmaitych skargach i rozłamach w szatni. Udał się do Torino FC, zabierając ze sobą najlepszych zagranicznych zawodników Juventusu, który przeżywał następnie ciężki okres nie nadążając za nowymi potęgami piłkarskimi ówczesnych lat – Pro Vercelli i Casale.

Bianconeri triumfalny powrót zaliczyli dopiero po pierwszej wojnie światowej: bramkarz Giacone oraz obrońcy Novo i Bruna byli pierwszymi graczami Juventusu, którzy założyli koszulki drużyny narodowej. Prezydentem klubu w tamtym czasie był poeta i uczony Corradino Corradini. Napisał on także hymn klubowy, który był używany do lat ’60 XX wieku. Rok 1923 był rokiem szczególnym, jako jeden z największych bramkarzy wszechczasów, Giampiero Combi, zadebiutował w pierwszym zespole Juve, a 24 lipca na walnym zgromadzeniu akcjonariuszy Edoardo Agnelli, syn założyciela FIATa, został wybrany na nowego prezydenta. Klub miał także swoje boisko w Corso Marsiglia i mógł pochwalić się takimi zawodnikami jak Combi, Rosetta, Munerati, Bigatto i Grabbi. Pojawił się również pierwszy oficjalny trener – Jeno Karoly, a także pierwsza zagraniczna gwiazda światowego formatu – Ferenc Hirzer.

W sezonie 1925/26 Juventus wygrał swój drugi tytuł mistrzowski po zaciętym regionalnym finale przeciwko Bolonii, a następnie głośnym zwycięstwie 12-1 w finale krajowym z Alba Roma. To jednak był dopiero początek. Od 1930 do 1935 roku Juve było daleko przed resztą stawki, zdobywając pięć kolejnych Scudetti. Za ten złoty okres odpowiedzialni byli menadżer Carlo Carcano i mistrzowie tacy jak Orsi, Caligaris, Monti, Cesarini, Varglien I i II, Bertolini, Ferrari i Borel II. Zawodnicy Juve odegrali również znaczącą rolę w reprezentacji narodowej, która wygrała Puchar Świata w Rzymie w 1934 roku. W latach ’30 ubiegłego wieku Bianconeri zyskali pierwsze doświadczenia na europiejskim podwórku, biorąc udział w Pucharze Europy, znanym obecnie jako Liga Mistrzów. Chociaż szczęście nie było po stronie Juve, drużynie udało się czterokrotnie dotrzeć do półfinałów.

Juventus kolejne sukcesy odnosił po Drugiej Wojnie Światowej. Po tragicznej śmierci Edoardo Agnellego w katastrofie lotniczej w 1935 roku, jego syn, Giovanni, objął rolę prezydenta w 1947 roku. Największymi gwiazdami w klubie byli wówczas Carlo Parola, duński duet John Hansen i Praest oraz oczywiście Giampiero Boniperti. Ekipa ta wygrała Scudetto w 1950 i 1952 roku.

W 1953 r. Giovanni Agnelli zrezygnował z prezydentury, która dwa lata później trafiła w ręce jego brata, Umberto. Juve znajdowało się wtedy ponownie na szczycie dzięki takim zawodnikom jak. Omar Sivori i John Charles. Bianconeri zdobyli swoje dziesiąte Scudetto w 1958 roku, co pozwoliło im umieścić pierwszą gwiazdkę na koszulkach. Klub odnotował trzy kolejne sukcesy w latach sześćdziesiątych, z których ostatni miał miejsce w 1967 roku pod przewodnictwem Vittore Catelli. Giampiero Boniperti zawiesił buty na kołku, ale pozostał związany z zespołem, przyjmując rolę prezydenta 13 lipca 1971 roku. Po tej dacie Bianconeri stali się wręcz nie do zatrzymania.

ERA BONIPERTIEGO

Czas ten rozpoczął się imponująco. Juventus zdobył tytuły mistrzowskie w sezonach 1971/72 i 1972/73), a był to dopiero początek okresu, w którym Stara Dama zdobyła dziewięć Scudetti, świętowała swój pierwszy europejski sukces w Pucharze UEFA z 1977 roku, Pucharze Zdobywców Pucharów z 1984 roku i Lidze Mistrzów.

Długo oczekiwany sukces w najbardziej elitarnej rywalizacji w Europie został jednak przyćmiony przez tragedię Heysel, która miała miejsce w Brukseli 29 maja 1985 roku. Coś wręcz niewytłumaczalnego wydarzyło się przed rozpoczęciem meczu, a 39 niewinnych osób straciło życie. Obie drużyny zdecydowały się kontynuować grę i Juventus wygrał puchar, pokonując Liverpool. To był sukces bez radości, ale zwycięstwo pozwoliło Bianconerim polecieć zimą do Tokio, aby zagrać w finale Pucharu Interkontynentalnego. Argentinos Junior zostali pokonani w rzutach karnych, a Juve zostało klubowym mistrzem świata.

Vycpalek i Carlo Parola pod rządami Bonipertiego pomogli stworzyć machinę nie do zatrzymania. W 1976 roku zespół przejął Giovanni Trapattoni. Trener z Cusano Milanino pomógł Juventusowi przejść do ery dominacji, inwestując w młodych włoskich graczy, takich jak Zoff, Scirea, Tardelli, Cabrini, Causio, Rossi, Gentile, Furino, Anastasi i Bettega. Począwszy od lat ’80 Boniperti mógł podpisywać umowy z cudzoziemcami, którzy mogliby przyczynić się do pobicia świata. Pierwszym tego przykładem był Liam Brady, inteligentny irlandzki pomocnik, który dyktował tempo gry i zdobywał cenne bramki. Jego decydujące trafienie w rzutach karnych w Catanzaro (16 maja 1982 roku) dało Juve 20-ty tytuł mistrzowski i umożliwiło klubowi umieszczenie drugiej gwiazdki na trykotach.

Niecałe dwa miesiące później, 11 lipca, całe Włochy podzieliły się radością, gdy po raz trzeci drużyna narodowa wygrała Mistrzostwo Świata. Patrząc na tamten zespół, nie można było nie dostrzec udziału Juventusu – Zoff, Gentile, Cabrini, Scirea, Tardelli i Rossi byli filarami włoskiej reprezentacji, która podniosła puchar w Madrycie w obecności Sandro Pertiniego, prezydenta Republiki Włoskiej. Sześć goli w siedmiu meczach sprawiło, że Rossi był najlepszym strzelcem turnieju i zasłużył na Złotą Piłkę jako drugi Włoch (po Riverze) w historii.

Bezpośrednio po Mistrzostwach Świata liczba cudzoziemców kwalifikujących się do gry w drużynach włoskich wzrosła do dwóch, więc do Juventusu przybyli Zbigniew Boniek oraz Michel Platini, który okazał się prawdziwym strzałem w dziesiątkę. Le Roi wygrywał Złotego Buta i Złotą Piłkę trzy lata z rzędu, gdy zachwycał fanów na całym świecie. Podczas triumfu w Tokio strzelił zwycięską bramkę. W tamtym sezonie Juve zdobyło swoje ostatnie Scudetto z epoki Bonipertiego. Platini pozostał w klubie jeszcze jeden sezon, a następnie spróbował swoich sił jako trener, menedżerem i prezydent UEFA.

Odejście Platiniego na piłkarską emeryturę zbiegło się z restrukturyzacją drużyny. Juventus przechodził przez mniej udany okres, pomimo dubletu Puchar UEFA-Coppa Italia z 1990 roku. Drużynę prowadził Dino Zoff, wspierany przez Gaetano Scirea. Zły los skrócił to solidne partnerstwo podczas podróży do Polski, gdzie Gaetano zginął tragicznie w wypadku samochodowym. Włoch miał obserwować w naszym kraju Górnik Zabrze, który był kolejnym przeciwnikiem Juventusu w Pucharze UEFA.

JUVENTUS NA PIŁKARSKIM SZCZYCIE

W 1990 r. Giampiero Boniperti przekazał prezydenturę Vittorio Caissotti di Chiusano. Trzy lata później Juventus wygrał swój trzeci Puchar UEFA, ale doświadczył także posuchy na krajowym podwórku. W 1994 roku klub rozpoczął proces przebudowy. Chiusano pozostał na stanowisku prezydenta, ale stanowiska operacyjne otrzymali Roberto Bettega, Antonio Giraudo i Luciano Moggi.

Drużynę prowadził Marcelo Lippi, a w składzie pojawiło się kilka nowych twarzy, takich jak: Ferrara, Paulo Sousa, Deschamps, Gianluca Vialli i Roberto Baggio. Rok wcześniej do Juventusu dołączył z Padwy interesujący młody piłkarz, który nazywał się Alessandro Del Piero. Kolejny sezon to zaciekły pojedynek z Parmą, której udało się pokonać Juve w finale Pucharu UEFA. Jednak Bianconeri pokonali Parmę w wyścigu o Scudetto, a także wygrali z nią w finale Coppa Italia.

Rok ten poza sukcesami został naznaczony również wielką tragedią z powodu śmierci Andrei Fortunato, który przegrał walkę z nieuleczalną chorobą. Scudetto pozwoliło Starej Damie zagrać w kolejnym sezonie w Lidze Mistrzów gdzie w ćwierćfinale pokonała Real Madryt, a następnie Nantes w półfinale. Finał miał być rozegrany w Rzymie przeciwko Ajax’owi. Zacięty mecz z 22 maja 1996 roku zakończył się wynikiem 1-1. Bianconeri zostali Mistrzami Europy po serii rzutów karnych.

Drużyna przeszła drastyczne zmiany w następnym sezonie, gdy Vialli i Ravanelli odeszli, a przyszli Boksić, Vieri i Amoruso. Do drużyny dołączyli także Montero i Zidane. Bianconeri wrócili podbili również świat po tym, jak bramka Del Piero zapewniła im zwycięstwo nad River Plate w Pucharze Interkontynentalnym w Tokio. Zespół zdobył także kolejny tytuł Scudetto, ale drugi z rzędu finał Ligi Mistrzów okazał się gorzkim rozczarowaniem i przegraną z Borussią Dortmund. W kolejnym roku Bianconeri ponownie dotarli do finału Ligi Mistrzów i ponownie potknęli się o ostatnią przeszkodę, tym razem przegrywając w Amsterdamie z Realem Madryt. W tym czasie klub odnotował jednak swój 25 tytuł Scudetto w dużej mierze dzięki znakomitej formie Inzaghiego i Del Piero. W następnym sezonie Del Piero doznał poważnej kontuzji w Udine. Juventus nie potrafił utrzymać rytmu, a Lippi ustąpił miejsca Carlo Ancelottiemu na ławce trenerskiej.

Lippi wrócił do Juventusu w 2001 roku. Menedżer z Viareggio przejął dowódzenie nad drużyną, która straciła kluczowych zawodników, takich jak Inzaghi i Zidane, ale otrzymał również wzmocnienia w postaci Buffona, Thurama i Nedveda. Scudetto z tamtego sezonu zapamiętane zostało z powodu ogromnej radości Del Piero i Trezegueta w połączeniu ze łzami Ronaldo, grającego dla Interu. Rok ten okupiony został jednak także tragedią w postaci Giovanniego „Avvocato” Agnellego, który zmarł 24 stycznia 2003 roku. W maju Juventus poniósł kolejną porażkę na arenie europejskiej, przegrywając kolejny finał Ligi Mistrzów, tym razem na Wembley przeciwko Milanowi.

15 lipca 2003 roku okazał się historyczną datą dla klubu, ponieważ Juventus zawarł porozumienie z miastem Turyn w sprawie nabycia praw do gruntów, na których znajdowało się Stadio Delle Alpi, gdzie ostatecznie zbudowany został nowy stadion. W międzyczasie Bianconeri zemścili się na Milanie, wygrywając Superpuchar. Radość nie trwała zbyt długo, gdyż ogłoszono śmierć prezydenta Vittorio Caissotti di Chiusano. W rolę sternika Juventusu wcielił się Franzo Grande Stevens, wiceprezydent FIATa. Oprócz zwycięstwa w Superpucharze, pozostała część sezonu była nieudana dla Juve, a następnej wiosny klub ponownie pogrążył się w żałobie, żegnając Umberto Agnellego, który zmarł 27 maja 2004 roku.

ODRODZENIE

Pieczę nad zespołem przejął Fabio Capello. Wśród nowo przybyłych byli między innymi Emerson, Fabio Cannavaro i Zlatan Ibrahimović. Występy w Europie nie wyglądały najlepiej, ale Juve był nie do zatrzymania we Włoszech.

Pod koniec sezonu 2005/2006 klub był zaangażowany w dochodzenie sądowe, które nastąpiło w wyniku niektórych rozmów telefonicznych. Sprawa znana jako „Calciopoli”, wprowadziła duże zmiany w klubie, gdy wybrano nowego prezesa, Giovanniego Cobolli Gigliego i nowego prezesa, Jean-Claude Blanca. Juventus został zdegradowany do Serie B z minus dziewięcioma punktami. Klubowi odebrano również dwa poprzednie Scudetti. Didier Deschamps został nowym trenerem i rozpoczął wspinaczkę mającą na celu powrót do Serie A. Pomagali mu w tym między innymi Del Piero, Buffon, Camoranesi, Trezeguet i Nedved.

15 grudnia 2006 roku był smutną datą w historii Juve, gdy dwóch chłopców z zespołu młodzieżowego, Alessio Ferramosca i Riccardo Neri, zginęło podczas tragicznego wypadku w Vinovo Juventus Center. Klub musiał jednak powrócić na boisko w następnym tygodniu i pokonał Bolonię, co było kluczowym wynikiem dla powrotu do Serie A. Alex Del Piero zakończył sezon jako najlepszy strzelec Serie B.

W następnym sezonie, pod kierownictwem Claudio Ranieriego, Juventus zajął trzecie miejsce i tym samym zakwalifikował się do Ligi Mistrzów. Del Piero był kluczową postacią w tym świetnym sezonie, kiedy zakończył jako najlepszy strzelec, a tuż za nim uplasował się Trezeguet. W rozgrywkach 2008/2009 Juve zmagało się problemami w drugiej części sezonu i uzyskało kilka negatywnych rezultatów które mogły utrudnić kwalifikację do Ligi Mistrzów. Ciro Ferrara zastąpił Ranieriego w dwóch ostatnich meczach sezonu, a Juventus zajął ostatecznie drugie miejsce. Ferrara został potwierdzony jako trener na następny sezon, w którym nastąpił kibice byli świadkami powrotu Fabio Cannavaro oraz zakontraktowania Fabio Grosso, Felipe Melo i Diego. W październiku Giovanni Cobolli Gigli zrzekł się roli prezesa i przekazał Jean-Claude Blancowi pełną kontrolę nad klubem. Jednak po solidnym starcie zespół nie radził sobie najlepiej. Trener zmienił się ponownie, gdy Zaccheroni zastąpił Ferrarę. Bianconeri zakończyli sezon na siódmym miejscu i zakwalifikował się do rundy wstępnej Ligi Europy. Prawdziwym punktem zwrotnym był 19 maja 2010 roku, gdy Andrea Agnelli został prezesem klubu i zaczął pisać nowy rozdział na kartach historii Juventusu.

POWRÓT DO SUKCESÓW I KRAJOWA DOMINACJA

Przybycie Andrei Agnelli przyniosło zmiany na wszystkich poziomach klubu. Prace rozpoczęto od restrukturyzacji rady dyrektorów. Giuseppe Marotta został zwerbowany do nadzorowania działu sportowego i objęcia funkcji dyrektora generalnego. Po początkowym okresie przejściowym, Juventus był w pełni przygotowany do ponownego stania się znaczącą siłą w Serie A. Trenerem został Antonio Conte, powracając do klubu, w którym spędził bardzo udany trzynastoletni okres jako gracz. Conte rozpoczął swoją kadencję, wzmacniając drużynę kilkoma ważnymi zawodnikami, w tym: Lichtsteinerem, Vuciniciem, Vidalem, a przede wszystkim Andreą Pirlo.

Pomimo imponujących zakupów murowanym faworytem do mistrzostwa byli obrońcy tytułu – AC Milan. Juventus wzmocniony przez nowy stadion okazał się jednak poważnym rywalem dla Rossonerich. Conte zdołał natychmiast stworzyć agresywną i grającą z sercem drużynę, która gwarantowała wyniki. Juventus był niepowstrzymaną siłą, ponieważ zakończył ligową kampanię niepokonany i zdobył tym samym Scudetto po raz trzydziesty w historii klubu. Po tym sukcesie z klubem pożegnał się Del Piero.

Ekipa Conte dotarła także do finału Coppa Italia w Rzymie, gdzie nie pokonała jednak ostatniej przeszkody w postaci SSC Napoli, jednak Partenopei zostali pokonani przez Juve w Superpucharze. Conte jako trener zdobył z Juventusem trzy tytuły mistrzowskie i dwa Superpuchary, ale w 2014 roku przed startem sezonu niespodziewanie zrezygnował z funkcji trenera. Posadę po nim przejął źle przyjęty przez kibiców Massimiliano Allegri, który jednak szybko zyskał sympatię fanów poprzez uzyskiwane wyniki. Włoch zdobył cztery dublety Scudetto-Coppa Italia, w 2015 roku wygrał Superpuchar Włoch oraz dwukrotnie poprowadził Juventus do finałów Ligi Mistrzów. Po kolejnych wzmocnieniach składu w tym po pozyskaniu Cristiano Ronaldo nie wygląda na to, aby siedmioletnia, nieprzerwana dominacja Juventusu na krajowym podwórku miała w najbliższym czasie dobiec końca. Kibice Juve liczą jednak, że jeden z najlepszych piłkarzy w historii futbolu poprowadzi klub do sukcesów na arenie międzynarodowej.