Didier Deschamps urodził się 15 października 1968 roku klinice Lachepaillet w miasteczku Bayonne we Francji. Wychowywał się w pełnej rodzinie wraz ze starszym bratem Philippem. Bardzo przywiązany i zżyty ze swoją rodziną. Kiedy w wieku 13 lat wybrał piłkę nożną ojciec wierzył że syn dokonał trafnego wyboru i podąża dobrą drogą. Deschamps w każdej chwili mógł liczyć na kochającą matkę Ginette. Od najmłodszych lat wysportowany, początkowo uprawiał lekkoatletykę, wygrywał wiele wyścigów juniorskich. W szkole radził sobie całkiem nieźle, nie miał większych problemów z nauką. W dzieciństwie wraz z ojcem i bratem wybierali się na wspólne polowania oraz spacery. Kochał swoją ojczyznę, a w szczególności miasto rodzinne Bayonne. Deschamps mile wspomina chwile z dzieciństwa, które były dla niego wspaniałym okresem. Karierę piłkarską rozpoczął w wieku 13 lat w amatorskim klubie Aviron Bayonnais, nie zagrzał tam zbyt długo miejsca gdyż już rok później przeniósł się do nowego świata, do szkółki piłkarskiej FC Nantes. W roku 1985 zadebiutował w lidze francuskiej, miał wtedy zaledwie 17 lat. Rok 1989 otworzył nowy rozdział w życiu Deschampsa, sprzedano go do Olimpique Marsylia. Wraz z nową drużyną zdobył tytuł mistrza kraju, lecz nie był w pełni zadowolony, gdyż zdawał sobie sprawę, że działacze mają zamiar wypożyczyć go do zespołu Girondins Bordeaux. Wystąpił tam w 29 meczach, bez większych osiągnięć. Po sezonie 1990/1991 powrócił z nową siłą do Marsylii. Mimo iż niechciany pojawił się ponownie i walnie przyczynił się do zdobycia przez Olimpique mistrzostwa Francji w roku 1991/1992 (zdobył także mistrzostwo w 1993r., lecz to zostało odebrane w związku z aferą). Największym osiągnięciem Deschampsa we Francji było zdobycie pucharu Mistrzów. W roku 1993 w finale Olimpique pokonał Milan i Deschamps po raz pierwszy w swojej karierze mógł unieść wspaniały puchar Champions League. Po doskonałych latach nadszedł nieszczęśliwy okres dla francuza. Jego drużyna została zdegradowana a, zawodnik musiał szukać nowego klubu. Deschamps otrzymał wiele ofert. Zainteresowane były nim kluby niemieckie, angielskie oraz włoskie. Marcello Lippi był zwolennikiem talentu francuza, obserwował go za czasów trenowania Atalanty, lecz zdołał zdobyć go dopiero po objęciu funkcji w Juve. Didier był zachwycony, gra w wielkim klubie stała się ogromnym wyzwaniem i szansą, którą miał zamiar wykorzystać. Został on drugim francuzem po Michelu Platinim, który założył biało czarną koszulkę. Rok 1994 rozpoczął nowy, najwspanialszy okres w jego życiu. Był znany jako doskonały pomocnik, wspaniały przywódca często wspierający kolegów w obronie. Jego zadanie w Juve nie zmieniło się. Nie wszystko wyglądało pięknie w Turynie, Didiera trapiła kontuzja Achillesa, przez którą pauzował 6 miesięcy, mimo to nie załamał się i dążył do swojego celu. W pierwszym sezonie zagrał jedynie 14 meczów, lecz wspólnie z Juve zdobył mistrzostwo i puchar Włoch. Nie udało mu się zwyciężyć w Pucharze UEFA, finał na swoją korzyść rozstrzygnął zespół Parmy. Najlepsze było dopiero przed nim. W zespole Bianconerich, Didier robił postęp w każdej dziedzinie: psychice, technice oraz taktyce. Zaprzyjaźnił się z Zinedine Zidanem, który przybył do klubu dwa lata po nim. Deschamps uważał go za najlepszego piłkarza, mówił: „Inni mogą powiedzieć, że grali z Maradoną, ja mogę powiedzieć, że grałem z Zidanem”. Przyjaciele na boisku a także poza nim, wspólnie tworzyli trzon pomocy zarówno w Juventusie jak i w zespole narodowym Francji. Ich wspólna gra w Juve przeminęła pod znakiem ciągłych zdobyczy i wspaniałych sukcesów. W roku 1995 Didier wraz z kolegami zdobył Superpuchar Włoch, rok później mógł po raz drugi w karierze cieszyć się ze zdobycia najcenniejszego pucharu wśród klubów, Pucharu Mistrzów. Oprócz zwycięstwa w Champions League Juventus z Deschampsem na czele zdobył dwa inne trofea: Superpuchar Europy oraz Puchar Interkontynentalny. Rok 1997 przyniósł porażkę w finale Ligi Mistrzów z Borussią, lecz Francuz mógł do kolekcji dopisać kolejne Scudetto i Superpuchar Włoch. W kolejnym roku Didier ponownie nie mógł być zadowolony z finału Pucharu Mistrzów, tym razem „Stara Dama” uległa Realowi Madryt. Jeszcze w 1997 roku Didier zdobył kolejne mistrzostwo. Ogólne zdobycze Juventusu z Deschampsem w składzie były imponujące: Puchar Mistrzów, trzy mistrzostwa Włoch, dwa Superpuchary Włoch, jeden Puchar Włoch, Superpuchar Europy oraz Puchar Interkontynentalny. 10 trofeów w ciągu pięciu lat. Bezapelacyjnie był to najbardziej owocny okres w karierze Francuza. W roku 1999 miał kilka możliwości: Hiszpania, powrót do Francji i gra w Monaco bądź Chelsea, gdzie pragnęli się z nim spotkać Vialli (wspólnie grali w Juve) oraz Desailly (kolega z reprezentacji Francji, z którym poznał się już za czasu gry w Nantes) Wybrał trzecią możliwość. W Anglii odkrył nowy świat, mecze, co trzy dni dawały się we znaki. W pierwszym sezonie zagrał 49 spotkań na 61 możliwych. Z Chelsea zdobył Puchar Anglii, zajął piąte miejsce w lidze oraz odpadł z Champions League w ćwierćfinale. Po mistrzostwach Europy w 2000 roku Deschamps postanowił spróbować swoich sił w lidze Hiszpańskiej, podpisał kontrakt z Valencią. Okazało się, że Hiszpania nie była rajem dla Didiera i po średnio udanej przygodzie zakończył karierę. Należy pamiętać, że Francuz nie jest jedynie znany z występów klubowych, lecz także reprezentacji, z którą sięgnął po wiele trofeów. W 1989 roku zadebiutował, siedem lat później wraz z „trójkolorowymi” zdobył brązowy medal na mistrzostwach Europy zajmując trzecią lokatę. Największymi zdobyczami Francji Zidanea i Deschampsa było Mistrzostwo ?wiata z 1998roku oraz Mistrzostwo Europy z 2000 roku odebrane Włochom po dogrywce. Ten okres zakończył kolejny rozdział we wspaniałym życiu Francuza. Karierę reprezentacyjną zakończył w roku 2000 z dorobkiem 4 bramek w 104 spotkaniach.

Zapamiętany zostanie na zawsze jako jeden z najpracowitszych piłkarzy, walczył zaciekle o zwycięstwo dla swojej drużyny. Po zakończeniu kariery piłkarskiej został trenerem. W 2001 roku objął posadę w As Monaco, 3 lata później wraz z drużyną z księstwa doszedł do finału Champions League (przegrana z Fc Porto). W 2005 roku zrezygnował z funkcji szkoleniowca Monaco. Rok później zgłosił się po niego klub, z którym osiągał najwięcej sukcesów – Juventus. Przed Deschampsem wielkie wyzwanie, wprowadzenie na szczyt „nowego” Juve.

Autor: DjJuve