Wczesne lata
Alessandro Del Piero urodził się 9 listopada 1974 roku, w Conegliano, w regionie Wenecja Euganejska, jako syn Gino – elektryka oraz Bruny – gospodyni. Od małego z zapałem grał w piłkę na swoim podwórku z dwoma kolegami, Nelso oraz Pierpaolo. Wszyscy trzej marzyli o tym, by zostać profesjonalnymi piłkarzami, jednak tylko Alexowi udało się spełnić marzenie. Starszy brat Alessandro, Stefano, udało liznąć się profesjonalnej kariery, grając przez krótki okres dla Sampdorii, gdzie kontuzja zakończyła jego karierę. Później został on agentem młodszego brata.
Del Piero zaczął wspinać się po szczeblach kariery w 1981 roku, w San Vendemiano. W 1988 po raz pierwszy został dotrzeżony przez skautów i opuścił rodzinny dom, w wieku 13 lat, by trenować z młodzieżową drużyną Padovy. Do seniorskiego składu dołączył w sezonie 1991/92, w wieku 16 lat. Rok później zadebiutował w Serie B w meczu przeciwko Messinie, pod skrzydłami Mauro Sandreaniego – 15 marca 1992, zmieniając Roberto Putelliego. Swoją pierwszą bramkę strzelił 22 listopada, tego samego roku, dokładając swoją drobną cegiełkę do zwycięstwa 5:0 nad Ternaną. W 1993, dzięki Giampiero Bonipertiemu Del Piero został kupiony przez Juventus za 5 miliardów lirów. A reszta… Reszta jest już piękną historią.

Lata 1993-1998
Po przenosinach do Turynu, w którym finalnie spędził 19 sezonów, zaczynał w Primaverze, choć Trapattoni nalegał na to, by Alex trenował od poczatku z pierwszą drużyną. Pod opieką Antonello Cuccureddu, pomógł Juventus Youth wygrać Torneo di Viareggio w 1994, zarówno, jak i Scudetto do lat 20. Del Piero zadebiutował w Serie A w meczu przeciwko Foggii, 12 września 1993 roku, a swoją pierwszą bramkę strzelił przeciwko Reggianie 19 września, po raz kolejny wchodząc z ławki.

W swoim pierwszym meczu od 1. Minuty zdobył hat-tricka przeciwko Parmie.

Po tych obiecujących występach Del Piero zaczął być wystawiany częściej, zaliczając w sumie 14 meczów w meczach ligowych, pucharu włoch, Pucharu UEFA – zdobywając 5 bramek, wszystkie w Serie A, gdzie Juventus zakończył rozgrywki na drugim miejscu.

Następny sezon był sezonem zmian, zmienił się nie tylko trener (Trappattoni ustąpił miejsca Marcelo Lippiemu), ale także cały sztab dyrektorów, posady przejęli Giraudo, Roberto Bettega oraz Luciano Moggi. Zmiany dotyczyły też Del Piero, który dzięki kontuzji Roberto Baggio, której ten doznał w listopadzie w meczu przeciwko Padovie, zdobył znacznie ważniejszą rolę w zespole. Czasowo, Alex zajął miejsce starszego Włocha w pierwszej drużynie, grając u boku Gianluci Vialliego i Fabrizio Ravanelliego. Wykorzystując daną mu przez los okazję, Del Piero udowodnił swojej wartości i pomógł Juventusowi wygrać pierwsze od dziewięciu lat Scudetto. W całym sezonie zdobył 8 bramek, w tym legendarną już bramkę, w meczu dającym Juve mistrzostwo, przeciwko Fiorentinie.

W tym roku udało się też zdobyć Puchar Włoch, pokonując w dwumeczu Parmę 2:1. W rywalizacji z tą samą drużyną w finale Pucharu UEFA, Stara Dama poległa, przegrywając 1:0. W tym czasie Del Piero otrzymał swój pierwszy przydomek – Pintirucchio, poprzez podobieństwo w swoim technicznym oraz taktycznym stylu gry do kreatywnego stylu Baggio. Pseudonim ten wymyślił niejako Gianni Agnelli, który porównał rozkwitający talent Alexa do renesansowego artysty Pinturicchio, który był uczniem słynnego Rafaela Santiego, pseudonimu, którego użył, aby opisać Baggio i jego elegancję gry z piłką. Del Piero uplasował się na 4. Miejscu klasyfikacji Ballon d’Or, dzięki swoim znakomitym występom w 1995 roku.

Na sezon 1995/96 Del Piero otrzymał koszulkę z numerem 10., którą wcześniej nosił Roberto Baggio, a którą zostawił wolną, odchodząc do Milanu. Pinturicchio strzelił 6 bramek i zaliczył 10 asyst w Serie A, jednak Juventus zakończył sezon jako drugi, zaraz za Milanem. Del Piero asystując Vialliemu w meczu o Superpucha Włoch, pomógł wygrać to trofeum w wygranym meczu przeciwko Parmie 1:0. Odegrał również kluczową rolę w historycznym triumfie w Lidze Mistrzów w sezonie 95/96, strzelając 6 bramek i kończąc jako drugi najlepszy strzelec turnieju (pierwszy był Jari Litmanen z 9. trafieniami).

W następnym sezonie Del Piero dołożył do gabloty zwycięstwo w Superpucharze UEFA 1996 i Pucharze Interkontynentalnym, strzelając bramki w obydwu finałach, zarówno zdobywając Bravo Award (jako najlepszy piłkarz U-23 w Europejskich rozgrywkach) i plasując się na tym samym miejscu w klasyfikacji pretendentów do Ballon d’Or, co rok wcześniej. Wtedy też Del Piero udało się sięgnąć po drugi tytuł Serie A z Juventusem, a także dotrzeć do drugiego z rzędu finału Ligi Mistrzów, w którym jednak nie mógł wystąpić od pierwszej minuty z powodu kontuzji. Na boisku pojawił się w drugiej połowie i strzelił przepiękną bramkę piętą, notując tym samym honorowe trafienie dla Bianconerich. Mecz zakończył się wynikiem 3:1 dla Borussii.

Jednak podczas drogi do finału, Del Piero miał znaczący wpływ. W fazie grupowej strzelił zwycięską bramkę przeciwko Manchesterowi United na Old Trafford (0:1), dając Juventusowi awans do fazy pucharowej. Wydarzenie to zapisało się kartach historii również z innego powodu – była to pierwsza wygrana włoskiej drużyny nad Manchesterem na ich stadionie. Pod koniec sezonu 1996/97 Alex otrzymał nominację do Złotej Piłki oraz Piłkarza Roku według FIFA.

Rok 1997 rozpoczął się od kolejnego, zdobytego Superpucharu Włoch. Sezon 97/98 był jak do tej pory, najlepszym sezonem Del Piero pod względem strzelonych bramek, których zdobył 21 w Serie A oraz 10 w Champions League, będąc tym samym najlepszym strzelcem tej edycji Ligi Mistrzów. W ten sposób, po raz kolejny pomógł Juventusowi dotrzeć do finału, trzeci raz z rzędu. Jednak tym razem również nie udało się zdobyć trofeum, na drodze stanął Real Madryt, który wygrał 1:0 po golu Predraga Mijatovicia. Sukces udało się osiągnąć na domowym podwórku, Juve po ciężkiej walce z Interem zdobyło Scudetto, a sam Pinturicchio strzelił decydującego gola w Derby d’Italia. W Pucharze Włoch dołożył jedno trafienie, co dało 32 bramki w sezonie, które były jego dotychczasowym rekordem. Jeśli chodzi o osiągnięcia indywidualne, to tych również nie brakowało w tym roku. Wygrał Zawodnika Roku Serie A oraz po raz kolejny został nominowany do Złotej Piłki. W tym czasie otrzymał kolejny przydomek, tym razem nadany przez kibiców – Il Fenomeno Vero (wł. Prawdziwy Fenomen), w porównianu do Ronaldo, który był nazywany „Il Fenomeno” przez kibiców Interu.

Lata 1998-2001
Sezon 98/99 rozpoczął się od porażki w Superpucharze Włoch, na rzecz Lazio, w meczu tym Alex strzelił bramkę z karnego, zakończył się wynikiem 2:1. 8 listopada 1998, w ostatnich minutach spotkania z Udinese doznał poważnej kontuzji kolana, która pozbawiła go wystepów do końca rozgrywek. Bez Alexa, Juventus zakończył rozgrywki ligowe na szóstym miejscu. W Lidze Mistrzów dotarł do półfinału, przegrywając w dwumeczu z Manchesterem United, który później sięgnął po trofeum. Po kontuzji Del Piero przeszedł szereg treningów oraz zabiegów wzmacniających mięśnie, które miały na celu przygotować Włocha do zmieniających, bardziej fizycznych wymogów współczesnej piłki nożnej, co zrekompensowało utratę prędkości i zręczności. Przez szybki i drastyczny wzrost wagi oraz mięśni, wplątano go w aferę dopingową, w której ostarżono Juventus o stosowanie zakazanych środków. W 2005 roku wszystkich oczyszczono z zarzutów.

W latach 1999/2000, pod nowym trenerem, którym został Carlo Ancelotti, Del Piero głównie pełnił rolę asystenta, notując 20 ostatnich podań we wszystkich rozgrywkach. Jego niezdolność do strzelania z bramek z gry (z 9 trafień w sezonie, 8 padło po rzutach karnych), spotkała się z wielką falą krytyki. Co więcej, z czasem jego współpraca z Inzaghim zaczęła być mniej efektywna, głównie ze względu na indywidualizm Inzaghiego, ale również przez problemy w komunikacji. W 1999 roku udało się sięgnąć po Puchar Intertoto, co dało Juventusowi awans do Pucharu UEFA. W sumie strzelił 12 bramek we wszystkich rozgrykwach. Juventus przegrał jednak w tym sezonie walkę o tytuł Serie A. W roku 2000, Alessandro był najlepiej opłacanym zawodnikiem, biorąc pod uwagę pensję, bonusy i zyski z reklam.

Kolejny sezon przyniósł po raz kolejny gorycz porażki – Bianconeri przegrali wyścig o tytuł mistrza Włoch na rzecz Romy. Początek zapowiadał się obiecująco, jednak kontuzja doprowadziła do spadku formy. 18 lutego 2001, Del Piero przerwał posuchę, strzelając w wyjazdowym spotkaniu z Bari. Del Piero zadedykował tę bramkę swojemu ojcu, który krótko wcześniej zmarł.

Lata 2001-2004
Po powrocie Lippiego do Juve, Alex został mianowany kapitanem drużyny oraz utworzył legendarną ofensywę z Davidem Trezeguet, który dołączył do Bianconerich w 2000. roku oraz Pavlem Nedvedem, który przybył w 2001. Del Piero zdobył 16 bramek w lidze, którą udało się wygrać 26 raz. Stara Dama wyprzedziła Romę i Inter o punkt. We wszystkich rozgrywkach strzelił 21 goli, notując trafienie numer 100 oraz 101 dla Juve.

Mistrzostwo Włoch w 2002 roku dało Bianconerim automatyczny awans do Champions League w sezonie 2002/03, który Stara Dama rozpoczęła zwycięstwem w Superpucharze Włoch nad Parmą. Alex strzelił dwie bramki. W lidze, podopieczni Lippiego obronili tytuł. Del Piero strzelił swoją setną bramkę w Serie A w wygranym meczu przeciwko Brescii 27 kwietnia 2003 roku. W Lidze Mistrzów Juventus trafił do Grupy E, mając za rywali Newcastle, Dynamo Kijów i Feyenoord. Il Capitano trafił w meczu z Dynamo (5:0), potem dwa razy przeciwko Newcastle (2:0). Juve awansował do drugiej grupy, z której awansował razem z Manchesterem United. W dalszym etapie wyeliminował Barcelonę, dzięki bramce Marcelo Zalayety, strzelonej w dogrywce. W półfinale napotkał Real Madryt. W pamiętnym dwumeczu Juventus odrobił 2:1 z pierwszego meczu, kończąc dwumecz 4:3, wygrywając w rewanżu 3:1. W finale Bianconeri walczyli z Milanem. Po 120. minutach bezbrakowej gry mecz rozstrzygnął się w rzutach karnych. Juventus przegrał rywalizację 3:2.

W następującym sezonie Juve zrewanżował się Milanowi, wygrywając Superpuchar Włoch, jednak w Lidze Mistrzów szybko odpadł w 1/8 finału, a w Serie zakończył sezon na 3 miejscu. W Pucharze Włoch, przegrali finał z Lazio. Po sezonie Lippi opuścił Juve na rzecz reprezentacji Włoch.

Lata 2004-2006
Po Euro 2004, Lippi został zastąpiony przez Fabio Capello. Włoch nie był przekonany co do Del Piero i często sadzał go na ławce, a jego miejsce zajmował wtedy Zalatan Ibrahimović. Pomimo ograniczonego czasu gry, udało mu się strzelić 14 bramek, podczas gdy Juventus zdobył swoje 28 mistrzostwo. W Lidze Mistrzów odpadł w ćwierćfinale.

Wielu dziennikarzy i trenerów twierdziło, że Del Piero wrócił do swojej najlepszej formy w sezonie 2005/06, w którym strzelił 20 bramek, pomagając Juve obronić Scudetto. Jego rola w Juventusie jednak uległa zmianie podczas drugiego sezonu za zarządów Fabio Capello, który wolał go używać jako jokera. Przez niewielką ilość czasu spędzanego na boisku relacje na linii trener- zawodnik były pomiędzy nimi bardzo napięte.

10 stycznia 2006 roku, Il Capitano został najlepszym strzelcem w historii Juvenutsu, w meczu Pucharu Włoch przeciwko Fiorentinie, w którym strzelił hattricka. Pobił tym samym rekord Giampiero Bonipertiego (182 bramek), o trzy gole. Ten sezon zakończył jako król strzelców Coppa Italia (5 trafień). Wyrównał też serię Jose Altafiniego szcześciu strzelonych bramek jako rezerwowy, podczas finałowego meczu sezonu 2005/06. Chwilę przed degradacją do Serie B, za skandal Calciopoli.

Sezon 2006-07
Po degradacji do Serie B i odebraniu dwóch ostatnich Scudetti, Del Piero przyrzekł, że zostanie w klubie i nadal będzie kapitanem. Często podkreślał, że piłkarze powinni być lojalni wobec drużyny, tłumacząc, że rodzina Angellich na to zasługuje, tak samo, jak kibice i dyrektorzy. Podczas gdy Bianconerich opuściło wielu świetnych zawodników takich jak Fabio Cannavaro, Emerson, Gianlucar Zambrotta, Patrick Vieria, Zalatan Ibrahimović czy Lilian Thuram, Alex zdecydował się zostać i pomóc drużynie wrócić na szczyt.

Pierwszy występ Il Capitano po Mistrzostwach Świata 2006 nastąpił w meczu pucharowym przeciwko Cesenie, 23 sierpnia 2006 roku. Podczas gdy Juventus grał w Serie B, Puchar Włoch był dla niego strasznie ważny, z powodu miejsca w Pucharze UEFA. Ponieważ dopier wrócił z wakacji, mecz zaczął na ławce. Był remis 1:1, kiedy to w 74 minucie Alex wszedł na boisko i zaledwie po 9 sekundach zdobył bramkę dającą zwycięstwo.

W następnym meczu Pucharu Włoch, wszedł w 61. minucie przeciwko Napoli. Strzelił dwie bramki, które dały remis. Mecz rozstrzygnął się w karnych 5:4 dla Napoli. Pomimo minusowych dziewięciu punktów na starcie sezonu, Stara Dama awansowała do Serie A, Alex został najlepszym strzelcem Juve z 20 bramkami, po drodze zdobywając swoją bramkę numer 200 w biało-czarnych barwach.

Lata 2007-2011
Po powrocie Starej Damy do Serie A, przez wiele miesięcy Il Capitano negocjował warunki kontraktu z nowym zarządem klubu. W końcu 30 czerwca 2010 roku udało się osiągnąć porozumienie, a Alexowi urodziło się pierwsze dziecko – Tobias. Szczęście było chwilowe, bowiem dwa tygodnie później Claudio Ranieri pominął go meczu przeciwko Fiorentinie, po czym Roberto Donadoni nie powołał go na mecze kadry z Gruzją i RPA.
15 grudnia 2007, Del Piero strzelił dwie bramki na wyjeździe przeciwko Lazio i został nominowany do dwóch z rzędu jedenastek tygodnia Serie A. W lutym 2008 strzelił zwycięską bramkę w meczu z Romą (1:0). 6 kwietnia pobił rekord występów w koszulce Bianconerich, pobijając 552 mecze Gaetano Scirei. W tym samym miesiącu zdobył 7 bramek w 5 meczach Serie A, strzelając też hat-tricka przeciwko Atalancie.

W ostatniej kolejce sezonu 07/08 strzelił dublet przeciwko Sampdorii w zremisowanym 3:3 meczu. Dzięki tym dwóm trafieniom zdobył pierwszy w karierze tytuł Capocannoniere Serie A z 21. bramkami na koncie, pokonując Davida Trezeguet (20) oraz Marco Boriello (19), jednocześnie wyrównując swój rekord z sezonu 97/98. Został tym samym drugim Włochem, który zdobył dwa z rzędu tytuły Capocannoniere w dwóch różnych ligach – pierwszym był były Juvetino Paolo Rossi, który podobnie jak Del Piero zdobył te tytuły w Serie B i Serie A. 26 lipca zdobył nagrodę Scirei. Juventus ukończył rozrgywki na trzecim miejscu, co pozwoliło mu grę w Lidzę Mistrzów w następnym sezonie.
Trener Claudio Ranieri, przed startem następnych rozgrywek, zauważył, że nadchodzący sezon dla Del Piero będzie tak samo dobry, a nawet lepszy niż poprzedni. W sierpniu 2008 Alex wspomniał, że postara się grać na profesjonalnym poziomie dla Juventusu do 40 roku życia. W tym sezonie, w grupie Ligi Mistrzów, Bianconeri zmierzyli się z Realem ówczesnym mistrzem Hiszpanii, Zenitem, który wygrał wcześniej Puchar UEFA oraz BATE Borysów – mistrzem Białorusi. Il Capitano zaznaczył powrót Juve do tych rozgrywek bramką z rzutu wolnego, która dała zwycięstwo w meczu z drużyną z Petersburga.

21. października strzelił pamiętną bramkę z Realem, która przyczyniła się do zwycięstwa 2:1.

5. listopada w drugiej rundzie meczów grupowych, Bianconeri pokonali Real 2:0, po raz pierwszy od 1962 roku, na Santiago Bernabeu. Obie bramki wówczas strzelił Del Piero, czym zasłużył sobie na owacje na stojąco od kibiców obydwu drużyn, a także pochwały Ranieriego czy Bernda Schustera, który wtedy prowadził Real.

Ze swojej kariery, nie zapomnę na pewno dwóch momentów. Pierwszy to pożegnanie z kibicami Juventusu w Turynie oraz aplauz na Bernabeu w 2008 roku. Dla mnie to coś jak zdobycie indywidualnego trofeum. Otrzymać owacje na stojąco w świątyni futbolu to bezcenne przeżycie. Zachowanie kibiców było niezwykłe, oklaskiwać swojego rywala, w momencie, gdy ich drużyna przegrywa – powiedział Alex w wywiadzie z 2013 roku, w którym wspominał to wydarzenie.

Przygoda z Ligą Mistrzów jednak skończyła się szybko, ponieważ Juventus odpadł w kolejnej rundzie z Chelsea, przegrywając dwumecz 3:2.

29. listodapa, Del Piero zdobył swoją bramkę numer 250 dla Juventusu. Padła ona z rzutu karnego, w domowym meczu przeciwko Reginie, który zakończył się 4:0. W lidze, o drugą lokatę Stara Dama walczyła z Milanem. Miejsce to dawało awans do Ligi Mistrzów. Sam Alex mocno przyczynił się do wywalczenia wicemistrzostwa. W przedostatnim meczu strzelił dublet oraz asystował Marchisio w wygranej 3:0 przeciwko Sienie, kończąc tym samym serie siedmiu meczów bez wygranej w Serie A. W ostatniej kolejce Bianconeri pokonali Lazio 2:0, a drugą pozycję w tabeli utrzymali dzięki lepszemu bezpośredniemu bilansowi w meczach z Milanem.

W lipcu 2009 Del Piero przedłużył kontrakt o jeszcze jeden rok, do 30 czerwca 2011 roku. Po podpisaniu kontraktu powiedział:

Jestem szczęśliwy w Juventusie. Chcę grać tu najdłużej, ile tylko mogę i jestem pewien, że przez co najmniej dwa lata, jestem w stanie grać na najwyższym poziomie.

14 lipca 2010 Alex rozegrał swój 445 meczu w Serie A, bijąc klubowy rekord Bonipertiego. Ten sezon Alex zakończył jako najlepszy strzelec Juve wszechczasów, mając na koncie ponad 250 bramek we wszystkich rozgrywkach, występując ponad 600 razy w oficjalnych spotkaniach w biało-czarnych barwach, bijąc rekord występów Geatano Scirei.

14. marca 2010, Włoch strzelił swoje bramki numer 300 i 301 w zremisowanym 3:3 meczu ze Sieną, trafiając do siatki w drugiej oraz siódmej minucie. 30. Października, zdobył 179 bramkę w Serie A, pomagając pokonać Milan 2:1, bijąc rekord najlepszego strzelca w Serie A, który dotychczas autorem był Giampiero Boniperti.
5 lutego 2011, pobił kolejny rekord Bonipertiego. Tym razem, w 55. minucie meczu zmieniając Martineza, został najczęstszym zmiennikiem w barwach Juve. Był trzecim najbardziej aktywnym zmiennikiem w Serie A w tamtym sezonie, odpowiednio zaraz za Javierem Zanettim i Francesco Tottim.5 maja. 2011, podpisał kolejny kontrakt, przedłużający jego współpracę z Juve o następny rok.

Sezon 2011/12
Jesienią, a dokładniej 18. października 2011 roku, zarząd Juve potwierdził, że sezon 11/12 będzie ostatnim sezonem Alexa jako Bianconero. Pod wodzą Antonio Conte, Del Piero pełnił funkcję głównie zmiennika Mirko Vucinica, który przybył do klubu latem. Włoch strzelił swoją pierwszą bramkę na Juventus Stadium 24 stycznia 2012, w wygranej 3:0 z Romą, w ćwierćfinale Coppa Italia. Później powiedział, że był zaskoczony decyzją Andrei Angelliego o nieprzedłużeniu kotraktu.

W rewanżu półfinału Pucharu Włoch, przeciwko Milanowi, Del Piero strzelił bramkę na 1:0, w zremisowanym 2:2 meczu, dzięki czemu Bianconeri awansowali, wygrywając dwumecz 4:3. 25 marca, Alex zagwarantował zwycięstwo 2:0 nad Interem, strzelajać drugiego gola w tym meczu, a swojego pierwszego w Serie A 11/12. W meczu przeciwko Lazio 11 kwietnia zastąpił Vucinicia w drugiej połowie, notując 700 występ w barwach Juve, który okrasił bramką z rzutu wolnego. Bramka ta dała nie tylko zwycięstwo, ale także powrót na pierwsze miejsce w tabeli.

13 maja, rozegrał swój ostatni mecz w Serie A w barwach Juve, przeciwko Atalancie. Swój ostatni występ w tych rozgrywkach, zdobycie 28. Scudetto i sezon bez porażki zakończył bramką strzeloną zza pola karnego. W 59. minucie został zastąpiony przez Simone Pepe, schodząc, pożegnał się z wieloma zawodnikami Juve, a także Atalanty oraz otrzymał gromkie brawa od kibiców obu ekip.

Jego ostatni mecz w barwach Juve był finałem Pucharu Włoch przeciwko Napoli, rozegranym 20 maja. W 67. minucie został zastąpiony przez Mirko Vucinicia i tak jego długa, przepiękna przygoda z Juve dobiegła końca. Schodząc, po raz kolejny w swojej karierze otrzymał owację na stojąco od wszystkich kibiców znajdujących się na stadionie. Po meczu powiedział, że po 19 latach spędzonych w Juve, nie zamierza zawieszać butów na kołku. Opuścił klub i został wolnym agentem.

W sumie Del Piero w barwach Juventusu rozegrał rekordową liczbę 705 (478 w Serie A) spotkań, strzelił 289 (188 w Serie A) bramek, co czyni go obecnie najskuteczniejszym zawodnikiem w historii Starej Damy. Zanotował przy tym 134 (105 w Serie A) asysty. Co więcej, Alex obecnie jest najlepszym strzelcem w historii Juventusu i drugim pod względem występów w Champions League zawodnikiem, ustępując miejsca tylko Gigiemu Buffonowi, z dorobkiem 44 bramek i 92 meczów. Dodatkowo jest najlepszym strzelcem Juventusu i zawodnikiem z największą ilością rozegranych meczów w rozgrywkach europejskich z 50 golami i 125 meczami na koncie, w rozgrykach międzynarodowych (54 bramki, 131 meczów) oraz w Superpucharze Włoch – 3 bramki i 6 meczów. Jest także najlepszym strzelcem klubu w Serie B, z 21 bramkami, i drugim, jeśli chodzi o Coppa Italia (25), za Pietro Anastasim. Razem z Giuseppe Signorim i Alberto Gilardino. Dodatkowo jest dziewiątym najlepszym strzelcem w historii Serie A oraz najlepszym strzelcem w historii Supercoppa Italiana ex aequo z Samuelem Eto’o, Andriy Schevchenko i Carlosem Tevezem.

Del Piero odmówił zarządowi, kiedy ten chciał zakazać numer 10 na jego cześć. Powiedział wtedy:

Jako dziecko marzyłem, by nosić numer 10 i chcę, by inne dzieci także mogły o tym marzyć i kiedyś założyć koszulkę z tym numerem.

30. czerwca napisał list otwarty do kibiców, dziękując za dwie dekady wsparcia. Pisząc w nim te słowa:

Dziękuję szczególnie fanom za całe wsparcie. Odchodzę z Juventusu jako piłkarz, ale zawsze będę jednym z was. Kończy się wspaniała przygoda, która trwała 19 lat. Arrivederci. Dziękuję za wszystko

Autor: NR.17